Drie keer is geen scheepsrecht

Tja, dat was me wat. Zaten een paar onuitgeslapen mannen 's ochtends rond 4 uur allerlei eten naar binnen te proppen. Om daarna om te kleden, de fietsen te pakken en naar de start te gaan. Onderweg bleken Guido en Herman hun bidons vergeten te hebben, dus als de wiederweerga weer terug. Bij de start stond al een heel lange rij te wachten en ik moest achteraan aansluiten. Achteraf waren Guido en Herman toch eerder gestart, omdat zij vanaf een tweede rij in konden voegen. Maar ach, het gaat niet om de tijd, maar om de prestatie. Tijdens de eerste beklimming werd het al snel licht en de groep reed en masse naar boven. Veel mannen en vrouwen hadden nog praatjes, later op de dag werd dat logischerwijs wel minder. Betty gaf aan dat de eerste beklimming tegenviel, maar eigenlijk viel de beklimming zelf wel mee. OK, ik moest drie keer overgeven, omdat ik die gels niet goed kon verwerken. Volgens mijn fietscomputer had ik het in 1:45 uur gedaan, dat vond ik langzaam. Maar volgens de officiele tijdmeting was het 1:38 uur. En dat met twee keer stoppen, in bocht 16 en bocht 8 (even het kaarsje voor Airis op de foto gezet). Met die tijd kon ik er wel 6 uitpersen, dacht ik toen nog. Maar de afdaling daarna, dat was een behoorlijke domper. Het was koud en mijn nieuwe windbreker hielp wel, maar niet voldoende. Vlak voor me nog een valpartijd meegemaakt, dat verhoogt de angst ook nog even. Toen ik bij Betty en Ellis in bocht 16 aangekomen was stond ik te bibberen als een rietje. En daar moest ik even van bijkomen. Bij de tweede beklimming begon mijn rug op te spelen. Die beklimming duurde mede daardoor iets langer. En heb ik nog een keer extra gestopt; in bocht 4, waar het kaarsje voor Betty's vader stond. Boven ben ik naar de medische post gegaan met de vraag of ik een afspraak kon maken voor na de derde beklimming. Dat was niet nodig, gewoon binnenlopen. En het was op dat moment niet zo druk, dus ben ik meteen door een chiropractor aangepakt. Het hielp wel iets, maar niet genoeg. De afdaling ging veel beter, de kou was ook minder. Niet gestopt bij bocht 16, ik zou eerst weer het steile stuk naar boven rijden. Beneden kwam ik teamcollega Peter tegen, die stond ook te trillen als een ritje na zijn eerste afdaling. Toen hij weer was opgewarmd zijn we samen naar bocht 16 gereden. Daar ben ik meteen weer op de massagetafel gaan liggen, want die rug wilde niet meewerken. Peter is doorgereden, maar Nico kwam ook net naar boven. Hij heeft op me gewacht en toen hebben we de rest van de beklimming samen gereden. We konden elkaar zo steunen, want zwaar was het. Hoogtepunt was de groep met Michael Boogerd en nog belangrijker Teun van Vliet die ons vlak voor de top inhaalde. Nico en ik zijn aangeklampt en samen met die groep zijn we over de finish gegaan. Met kippenvel, want die Teun is naast een ongelooflijke aardige gozer ook een kanjer dat hij dit nog aandurft. Met Nico samen weer afgedaald en bij bocht 16 gestopt. Lekker op het terrasje aldaar genoten van twee crepes en cola. En natuurlijk weer die massagetafel op, dit keer bijna een half uur. Afscheid genomen van de dames, thuis gegeten, gedoucht en toen gaan slapen. Ik had nog de ijdele hoop met wat rust dat ik aan het einde van de middag nog een vierde keer naar boven zou kunnen. Maar ik werd pas tegen half zes wakker en je moest voor 18 uur starten. Dat haalde ik niet, dus heb ik er maar vanaf gezien. Later Betty tegemoet gelopen, die voor Guido en Herman tot aan hun laatste beklimming aan toe op haar post is gebleven. Ook zij is een kanjer (van 5 uur 's ochtends tot 18:30 uur 's avonds daar gestaan). Last but not least. Het was een ongelooflijke mooie happening om mee te maken. Al die supporters die je bij naam naar boven schreeuwen. De aanmoedigingen, de sfeer, de entourage, de verzorging, allemaal top. Misschien, heel misschien, kom ik volgend jaar terug voor nog een extra beklimming.