De dag na DE DAG

Donderdagavond was net zo apart als de dag zelf. Er werden namelijk allemaal verhalen uitgewisseld. Iedereen had natuurlijk de dag op zijn of haar manier beleefd. De twee heren die het 6 keer hebben volbracht (Herman en Guido) waren helemaal kapot. Na een ovationeel applaus bij hun aankomst 'thuis' sprak Herman de legendarische woorden: "nooit meer"! Ze waren vanzelfsprekend moe maar voldaan. Overigens net als Nico (4x), Peter (3x) en Wim (2x). Herman en Guido hebben echter gevochten tegen de tijd, omdat de laatste beklimming voor 18 uur aangevangen moest worden. Uiteindelijk startten ze beide 7 minuten daarvoor en waren ruim voor de maximale finishtijd van 20 uur binnen. Chapeau. Nu de dag erna. Het ontbijt was grappig. Een paar dode vogeltjes aan tafel, blik op oneindig, wel eten, maar geen zin meer in (veel) conversatie. Zoetigheid was niet meer zo in trek. Na het ontbijt gingen we met Nico en Ellis naar boven toe om onze auto op te halen die we daar op woensdag hadden neergezet. Meteen de bikechips ingeleverd, kaarsjes opgehaald, nog een herinnering gekocht en toen besloten even lekker saampjes een autotochtje te maken. Via de andere kant van d'Alpe d'Huez afgedaald en uiteindelijk bij een stuwmeertje Allemont lekker geluncht. Het was inmiddels snikheet geworden, bijna tegen de 30 graden aan. Gelukkig was het een dag daarvoor niet zo heet geweest, dat had afzien met koeieletters geschreven mogen worden. Na de lunch weer terug naar het huis, in de grote tuin op zitzakken geluierd om daarna bij de plaatselijke fotoshop één van de peperdure foto's aan te schaffen die op de berg zijn gemaakt. Een prachtige foto, dat wel. En een mooie herinnering. Toen ik met Nico samen de derde beklimming reed hadden we ons helemaal ingesteld op een gezamenlijke foto in bocht 5, waar de fotograaf al zittend op een stoel zich rijk schiet. Maar in dit geval was er net iets met z'n fototoestel aan de hand. Hoe kan dat nou in deze digitale wereld?!?!? 's Avonds hebben we bij Rive Gauche met 6 personen lekker iets biefstukachtigs met patat gegeten, een verademing na al die pasta. Wim en Peter waren er niet meer bij, die hadden verplichtingen thuis en waren 's ochtends weer huiswaarts gegaan. Op het moment van intikken zitten er twee aan de tafel achter hun laptoppie, één in de zitzak en de dames achter een boekkie op de bank. Het enige wat ik hoor is het getik van mijn vingers :-) Bijna tijd om te gaan slapen en morgen de terugreis aan te vangen. Nogmaals: het was een fantastische happening, een prachtige ervaring met een nog mooier doel. En dat op de verjaardag van Airis, de dame die me aangezet heeft tot dit avontuur. Toeval bestaat niet!